Savaşın en kanlı günlerinden biri. Asker, en iyi arkadaşının az ileride kanlar içinde yere düştüğünü gördü.İnsanın başını bir saniye bile siperin üzerinde tutamayacağı ateş yağmurualtındaydılar. Asker teğmene koştu ve:- Teğmenim. Fırlayıp arkadaşımı alıp gelebilir miyim?..Delirdin mi? der gibi baktı teğmen...- Gitmeye değer mi?. Arkadaşın delik deşik olmuş. Büyük olasılıkla ölmüştür bile.. Kendi hayatini da tehlikeye atma sakın..Asker ısrar etti ve teğmen "Peki " dedi.. " Git o zaman.."İnanılması güç bir mucize. Asker o korkunç ateş yağmuru altında arkadaşına ulaştı. Onu sırtına aldı ve koşa koşadöndü. Birlikte siperin içine yuvarlandılar. Teğmen, kanlar içindeki askeri muayene etti.. Sonra onu sipere taşınan arkadaşına döndü:- Sana değmez, hayatini tehlikeye atmana değmez,demiştim. Bu zaten ölmüş..- Değdi teğmenim. dedi asker..- Nasıl değdi ? dedi teğmen. Bu adam ölmüş görmüyor musun ?..- Gene de değdi komutanım. Çünkü yanına ulaştığımda henüz sağdı..Onun son sözlerini duymak, dünyaya bedeldi benim için..
Ve arkadaşının son sözlerini hıçkırarak tekrarladı:- Geleceğini biliyordum!.. demişti arkadaşı...
GELECEĞİNİ BİLİYORDUM...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder